Kamena kuća – Kastel od 5.februara do 5. marta
Aktivno učestvovanje na mnogim, kako samostalnim tako i kolektivnim, izložbama svrstali su Radoslava Tadića među aktivne umjetnike mlađe generacije. Posmatrajući izložene radove ne možemo, a da se ne otmemo utisku da je umjetnik polazište u svom radu pronašao baš u apstraktnom ekspresionizmu i enformelu.
Svoj duhovni senzibilitet i jezik izražavanja našao je u pokretima s kraja četrdesetih godina 20. vijeka. Uslijed ratnih dešavanja, koja su se odvijala u toku Drugog svjetskog rata na evropskim prostorima, došlo je do znatnog prekida stvaralačkog naboja koji je dominirao Evropom.
Mnogi slikari, bježeći od pakla nacističke ruke, svoj spas i kreativnu slobodu stvaralaštva pronalaze u SAD-u. Njujork postaje po prvi put vodeća prijestonica umjetnosti. Umjetnici nastavljaju svoje stvaralaštvo u duhu ekspresionizma uvodeći novine u samom načinu djelovanja na sliku.
Tokom samog čina stvaranja eliminišu se svjesne radnje i gubi se sami predmet slike, umjetnost postaje spontana i gestikularna. Udaljava se od tradicije kubizma, odbacuju se klasični oblici i geometrijska apstrakcija, stvara se nova izražajna forma.
Veliki uticaj na sam razvoj akcionog slikarstva imala je umjetnost Džeksona Poloka. Svojim djelima unio je autentične i suštinske novine, koje i danas inspirišu mlade stvaraoce.
Uticaj akcionog slikarstva na Tadićeve radove opažamo na platnima velikog formata. Platna nastala spontanim pokretima sa izostavljenom simetrijom i ravnotežom bez definisanog središta kao ključnog dijela slike. Tadić se služi umjetnošću izražavanja koja mu dopušta maksimalnu slobodu gestikulacije, stvaralačke slobode u razmišljanju i realizovanju tokom kreativnog procesa. Umjetnik izražava svoje psihološke improvizacije, koje odišu individualnošću koja je prožeta dinamičnim gestovima tretirane boje.
Tadić nas kroz svoje instalacije uvodi i u enformel ili neformalnu umjetnost. koja je kao grana apstraktnog slikarstva egzistirala pedesetih godina proslog vijeka na prostorima Francuske. Tadić se služi neestetičkim materijalima koje pronalazi oko sebe u toku svog kreativnog procesa i ugrađuje ih u sliku baš kao i mnogi slikari enformelisti prije njega.
Mogli bi zaključiti da je Tadić kroz svoj slikarski opus izvršio sintezu apstraktnog slikarstva na dva različita podneblja a sa istim ciljem – da se udalji od tradicionalnog slikarskog izraza i figuracije i ustupi mjesto psihološkoj interveniciji i interpretaciji. Cilj umjetnosti nije više reprodukovanje nego sjedininjenje sa platnom kako bi se postigla sinteza duhovnog stanja i fizičke akcije.
Izvor: infoveza.com / Piše: Sanja Savić Simović
